دوست دشمن ڄاڻان ٿو سڀ،
ايڏو ناهيان سادو سائين!
ڪيئن ٿيان مان سامهون هُن جي،
آخر گڏ آ، کاڌو سائين!
”عيد ڪيئن ڪيئه؟“
يار مون کان پُڇيو.
ڏاڍو روئي ڏنم!!
ڪين مون هو ڪُڇيو.
ڪَٽي سِرَ رکو ڀل سنگينن مٿان.
۽ ٺاهي ڇڏيو ڊيم سينن مٿان.
اسان ڊيم ٺهندي ويهون چُپ ڪري،
وڏي گار آهي ضميرن مٿان.
بَمَ هڻائڻ، جُهمريون پائڻ، شرم شرم شرم.
ڊيمون ٺاهڻ، سنڌ سُڪائڻ، شرم شرم شرم.
بيروزگاري، بُک، مهانگائي چوٽ تي آ،
ايمرجنسي لاڳو ڪرائڻ، شرم شرم شرم.
هيءَ به ڪهڙي نوڪري آهي.
بس گِلا جي ٽوڪري آهي.
ٻيا ته مسئلا پنهنجي جاءِ پر،
نه پرڻائي سگهي ڇوڪري آهي.