”ڀاڳيو“
عيد جي ڏينهن وڏي تي ساجُهر
منهنجي در تي هڪڙو ماڻهو،
ڪپڙا ڦاٽل، پير اگهاڙا
گوڏ ٻَڌل، قرآن مٿي تي
ڀاڳيو هو ڪو، دانهن ڪيائين:
”ڏاند ويا ٿي چوري آهن
منهنجي ملڪيت، منهنجي مايا
ڏاندن جو ئي جوڙو آهي
جن سان ڌرتي کيڙيندو هان
جيون گاڏو گيڙيندو هان..“
ان جي گفتي کي ٽوڙيندي
قرآن مجيد وٺي مان هُن کان
چُمي ڏني ۽ سيني لاتو
ويهه روپيا پوتيءَ جا ڏيئي
چيم: ”هي قرآن اٿن ڪڍ!
جن اوهانجي عيد اُجاڙي
تن جي ڪڍ آ باهه اُماڙي
پڪ سان توکي ڏاند نه لڀندا
ڇوته چورن کي شناس نه آهي
چاچيءَ، ماميءَ توڙي ڀيڻ سڳيءَ جي!
قرآن ڏسڻ سان چوندا آهن
ڀلا ڀلن ڏي ايندا آهن،
ڀاڳيو ويو پر!
نيٺ خبر هيءَ شام جو پيئي،
قرآن واري جو پَٽڪو لاهي
گارين سان گڏ
ڌمڪيون ڏيئي مارڻ جون
موٽايو هو چورن هُن کي
در پنهنجي تان، در پنهنجي تان.