”زندگي خُواب آ صنم ڪوئي“.
ڄڻ مَواليءَ جو وزم ڪوئي.
مان ته ڌرتيءَ لاءِ لکندس پيو،
ڀل ڪري مونکي پو ختم ڪوئي.
ڪري زيادتي پوءِ معافي گهرڻ جي،
اها هوندي عادت آ ماڻهن گهڻن ۾.
ڪرڻ معاف تن کي سُٺي ڳالهه آ پر،
ڏُڌل کيرُ پوندو نه آهي ٿڻن ۾.
نه ٿس ويسو ٻَنيءَ جو ڪو، نه ئي ٿس مالُ ۽ ملڪيت.
گُذارو جنهن جو چوريءَ تي، ڪري سو ڪيڏي پيو فوڪيت.
وڙهڻ جي لئه عزيزن سان ڪُهاڙي ٿو وتي ڇيريون،
ڊڄن ٿا ماڻهو سڀ اُن کان، خدا سائين جي آ قدرت.
کَپائي چانورن جي لَپ، ڀري ٿو حاضري ڪورٽ،
عجب آ سو عزيزن لئه ڪُهاڙي ٿو وتي ڇيريون.
نه ٿس نالو پنڊيءَ تي گهرِ، ڪري ٿو ڳوٺ تي داٻا،
اهڙي منحوس ماڻهوءَ جون ڪڍي ڇڏجن اکيون ميريون.