توکي هو پرچايو ڪيڏو.
پوءِ ڀي ٿي تڙپايو ڪيڏو.
وقت ڏئي ڇو دَرُ به نه کوليئه،
بيٺي دَرُ کڙڪايو ڪيڏو.
غير جي چئي تي پيار پرينءَ جو،
ضايع ٿيو سرمايو ڪيڏو.
ياد اٿئي جو ڌار ٿيو هُئين،
ڪوئل هو ڪُرلايو ڪيڏو.
هڪ ڏينهن توکي ٻار جيان ڪيئن،
سهڻا هو سمجهايو ڪيڏو.
راڻو جڏهين ڏاگهه چڙهيو هو،
مومل هو پڇتايو ڪيڏو.
مُئي کانپوءِ تو ’زخميءَ‘ کي ڇو،
روئندي هو سينگاريو ڪيڏو.