ڪُجهه ته سَهپ ڀي ڌاريو سائين!
ذاتي انائون ماريو سائين!
ڳالهه ننڍيءَ تي مُنهن ڳاڙهي جا،
تيوَرَ ٿا ڏيکاريو سائين!
هوءَ جيڪا ٿاٻڙي ٿڙندي اچي.
ڄڻ مَڳيءَ سان ڊيل پئي ٽلندي اچي.
منهنجي ’زخمي‘ دل جيان هُن جي به ڇا؟
دل تلاشِ يار ۾ رهندي اچي.
روهڙيءَ ڏي ريل پئي هلندي اچي.
منظرن جي سُونهن پئي وڌندي وڃي.
ها مگر ساري سفر ۾ دوستو!
دل تلاشِ يار ۾ لُڇندي اچي.
پُهچي نه حرف ظرف تي ايڏو بلند رَهُه.
رَهُه دوستيءَ جي رُوح جو احسانمند رَهُه.
جنهن مان محبتن جا سَوين سُرَ ڦُٽي پَون،
’زخمي‘ تون اهڙي ساز جي ٿي تارَ تندُ رهُه.