”آزادي يا موت“
سگريٽ جو ڪش هڻندي
خيالن جي ساگر ۾ گُم:
انگريز ۽ ارغون کان وٺي
سنڌي قوم غلام...
پر ڇو؟
شهرن ۽ ڳوٺن ۾
سنڌي اٻوجهه ماڻهو
لاوارث سرعام بيدرديءَ سان
ڪُٺا ٿا وڃن!
پوءِ به ايڏي خاموشي ڇو؟
ڇا راجا ڏاهر، دولهه دريا خان، مخدوم بلاول،
هوشو شيدي، هيمون ڪالاڻي، روپلو ڪولهي
ميار نه ڏيندا؟
اي غيور سنڌيو!
جوان ڀينرن ۽ نياڻين جا اُرهه
ڪپجندي ڏسي به خاموش آهيو!
ڇو اسان جي سونهري ورقن ۾ لکيل
تاريخ ٿا لڄايو؟
ڪاش!
هڪ دفعو زندگي ملي
۽ ڪلاچيءَ کان ڪشمور تائين
ڪو چارڻ چنگ چوري،
ته پوءِ..... وري اسان ماتر ڀوميءَ جي حفاظت لاءِ
آزاديءَ جا متوالا بڻجي
سُوئر سامراج تي ڪڙڪي پئون
ڏاڍ جا ڏونگر ڏرن،
گوليون وسن، ڌاريا ڪُسن
ڊيمون ڊهن، ......۽ .....۽
غلاميءَ جا زنجير ٽوڙي ڇڏيون
سگريٽ جي اڌڙ هٿ جلايو ته ڇرڪ ڀريم
پوءِ..... اٽل ارادو ڪري ڇڏيم ته
آزاديءَ جي منزل طرف وڌندڙ پانڌيئڙن جي
نقشِ قدم تي هلندي
اگر ٽياس تي به
ٽنگيو ويس ته به منهنجي زبان تي
هڪ ئي نعرو هوندو،
”آزادي يا موت“