فلسفو تنهنجي خوديءَ جو جا بجا جاري سچل.
’جوئي آهيان سوئي آهيان‘ خلق ويچاري سچل.
’ڪم ڪجي اهڙو ڪجي جو خود خدا وانگي ٿجي‘،
فڪر اهڙي سان ڪري شل سنڌ سرداري سچل.
ديس جي سرسبز سائين! ڀونءِ ٿي پئي ڀيلجي،
جي نه ويندا جُوءِ مان هي تاب تاتاري سچل.
موههَ جي مهڻي وڃن ٿيون اڄ به ماريون مارويون،
روز مومل جي ٿئي ٿي ڪاڪ پئي ڪاري سچل.
منهنجي باغن کي لتاڙن هاءِ هيڏا لانگ بُوٽ،
ڪئن رهندي رُت بسنتي، گُل ۽ گلزاري سچل.
در درازن جا سدائين ٻهڪندا کلندا رهن،
ٿي کپي تنوير جهڙي دل ۽ دلداري سچل.
روح ’زخمي‘ جيڪڏهن آهي ته ڪهڙي نئين صدي!
ايڪويهين ٿي اچي شل آجپي واري سچل.