شمر ۽ يزيد هُئا ٻئي، راضي فساد تي.
تڏهين ظلم ستم ڪيئون ٻچڙي سجاد تي.
زينب جي ويئي اُجڙي چادر، الله اڪبر،
لعنت هجي هميشه ابنِ زياد تي.
عظمت بيانُ ڇا ڪري عالي مقام جي.
مدحت زبان ڇا ڪري حق جي امام جي.
شيرِ خُدا جو ساهُه، نواسو رسول جو،
گوشئه جگر بتول کي، پارت غلام جي.
دنيا جو هر ستم به ته آلِ رسول تي.
آلِ رسول پوءِ به قائم اصول تي.
مريم هجي، حوا هجي يا آسيه هجي،
بڻجي رهي ٿي خادمه، درِ بتول تي.
مظلوميت جو شانُ آ، فطرت حسين جي.
عظمت جو آستانُ آ، عظمت حسين جي.
ڪنهن جي ڪنن تي پهتو نه ڪربوبلا جو نانءُ،
صحرا کي بخشيو مانُ آ، غربت حسين جي.