مستقبل جي معمارن جو قاتل آهين.
پنهنجي ڳوٺ ۽ تَرَ وارن جو قاتل آهين.
مانائتو استاد آهين اسڪول به وڃ،
ورنه پنهنجن ئي ٻارن جو قاتل آهين.
چئي ڇا ٻُڌايان ته مان ڪيئن جيئان پيو.
سڄڻ هونءَ جيئان پيو سڄڻ هيئن جيئان پيو.
زخم زندگيءَ جا جيئڻ ئي نٿا ڏين،
ها تولاءِ جڳ ۾ جيئن تيئن جيئان پيو.
اڄ ته ويران دل جو چمن ٿو لڳي.
مونکي منهنجو ئي ڳورو بدن ٿو لڳي.
ٿئي شروع هي ڪٿان ۽ ڪٿي ٿئي ختم،
سچ ته صدين کان ’زخمي‘ دفن ٿو لڳي.
هيءَ به ڪهڙي ماستري آهي؟
جو نه جيئڻ جي خاطري آهي.
ٻارنهن ئي مهينا قرضي ڪڍ هن،
تڏهن ته ڇڏي شاعري آهي.
وات جو توڙي گرنهه ڪنهن کي ڏجي.
پوءِ به رُسوا ٿو زماني ۾ ٿجي.
ٿي چڱاين جو زمانو ويو ختم،
پوءِ به اي زخمي! چڱائي پئي ڪجي.
سچ لکيو آ، سچ لکئون پيا، لکبو رهبو.
سنڌ امڙ لئه خوب وڙهيا هُون، وڙهبو رهبو.
ڪين جُهڪائي تنهنجا سگهندا ڪُوڙا ڪيس،
کرڙي، ٽلٽي، مياڻي توسان مِلبو رهبو.