وِک وِک تي اڄ ويري سائين.
نيٺ ته ٿيندا ڍيري سائين.
پنهنجي ڀونءِ تي پنهنجن جي ڇو؟
ايڏي هيرا ڦيري سائين.
سنڌي ٻولي پنهنجي ٻولي،
ناهي تيري ميري سائين.
ڪيئن رکي ويا منهنجي گهر تي،
ڌاريا ڪوسي ڪيري سائين.
ديس دروهي ڪاڏي ڀَڄندو،
ساڻ جڏهن آ پيري سائين.
روئڻ تي ڇو منهنجا رانول!
منهنجي دل تو هيري سائين.
’زخمي‘ سان اقرار ڪري پوءِ،
کاءُ نه هاڻي ڦيري سائين.