سڄڻ جي شڪايت ڪيان ڇو ڪيان؟
۽ تنهن سان بغاوت ڪيان ڇو ڪيان؟
چوي دل ٿي محبت پرينءَ تي لُٽايان،
ٻين تي عنايت ڪيان ڇو ڪيان؟
جڏهن منهنجو محبوب مونسان آ راضي،
ته ان سان عداوت ڪيان ڇو ڪيان؟
جڏهن روز درشن سڄڻ جو ٿئي ٿو،
ته ٻئي در سعادت ڪيان ڇو ڪيان؟
سخي، پِيچُ جو آ جڏهن ليکو هڪڙو،
ته باقي قناعت ڪيان ڇو ڪيان؟
کائي گڏ پوءِ ’زخمي‘ گلا جو ڪري ٿو،
ته ان جي شناخت ڪيان ڇو ڪيان؟