توکي ياد ڪري هاريان نِير مٺا.
پُوڄيان تنهنجي ملڻ لئه پِير مٺا.
اچ نامِ خُدا توکي ساريان ٿو،
غم گُوندر منجهه گُذاريان ٿو،
تنهنجون راهون مٺا مان نهاريان ٿو،
تاريو ترهو اچي وِچ سِير مٺا.
قول پنهنجا پرين تون نه پاڙي وئين،
ٻَڌي ٻول پَڪا ڇو وساري وئين،
مونکي ڪنهن جي ڇڏي تون سهاري وئين،
وڃي ويٺين هَڻي ڇو تِيرَ مِٺا.
وئين ڇاکئون ڇڏي، ڏسيو ڪائي خطا،
جنهن جي ايڏي ملي آ مون کي سزا،
جي تون مون سان ملين ڄاڻي هڪڙو خدا،
تولئه کنڊون ورهايان کير مٺا.
پَڪا ٻول نه جي تون ٻولين ها،
نه ئي ’زخمي چانڊئي‘ کي رولين ها،
نه ئي زخم پُراڻا کولين ها،
وڃ مرهم ڪري، ڏِسي جهير مٺا.