آ ٿيڻ تي پورِي مُنهنجي زندگي.
پوءِ به تنهنجي ايڏي مونسان بيرُخي.
ياد اٿئي تو سينڌ هُئي مونکي ڏني،
پوءِ وئين ڇالاءِ تون ناتو ڇني،
چاهه ڏئي ساري کسي وئين تون خوشي.
واهه جي آ تنهنجي پيارا دل لڳي،
دل ڦري ايڏي ڪري وئين ڪيئن ٺڳي،
ٻيو ڪري ڪنهن سان ڪٿي توکان پُڳي.
آءُ پرين ڪيئون پيچ پُختو پيار جو،
درد دلبر ڏي نه مون کي ڌار جو،
چئه ڀلا ڪا مُون ڪئي مون سان ٺڳي.
من اچين تون موت تي مُنهنجا سڄڻ،
روئي اوڇنگارون ڏيندي پَوندءِ ڏندڻ،
لاش کي چوندين: هاڻي ’زخمي‘ اُٿي.