ناڻي تي هن ماڻا ساٿي.
ڪاڻا ڀي هن راڻا ساٿي.
نانءَ پُٺيان ڪيئن آهيون پريشان،
سَهڪي ٿيا هُون ساڻا ساٿي.
سچ جا موتي هتڙي آهن،
ڪوڏيءَ مُلهه وِڪاڻا ساٿي.
مسڪينن لئه قائم آهن،
هي سڀ چؤنڪيون ٿاڻا ساٿي.
سينا ٿي ويا سنگينن ۾،
گيچڻ جهڙا ڇاڻا ساٿي.
ديس منهنجي جا ماڻهو آهن،
ڄڻ ته مکڻ جا چاڻا ساٿي.
ڪنهنجي گهر ۾ کوٽ نه اَنَ جي،
ڪنهن وٽ ڪونهن داڻا ساٿي.
ناڻي جي هت نوڪ تي ڪيئي،
اَگهيا انڌا ڪاڻا ساٿي.
ڏاڍن لئه آ ايئرڪنڊيشن،
هيڻن لئه هن گهاڻا ساٿي.
ڪهڙي توسان هامَ هڻئون مَن!
آهيون عيبن هاڻا ساٿي.
غير ٿو پاڙي ’زخمي‘ شايد،
پنهنجا پاندَ پُراڻا ساٿي.