منزل ماڻڻ اَهنجي ناهي.
ڪاههَ رُڳو بس پنهنجي ناهي.
”وَنحن اقرب“ پاڻ چوي ٿو،
وٿي ڌڻيءَ سُنهن نَنهن جي ناهي.
ڪيئن ٻُڌايان سُورن جي مان،
ڳالهه ٻُڌائڻ سَهنجي ناهي.
هڪ مالڪ کان ڏڪندو آهيان،
ڪاڻِ ڪڍي ٻئي ڪنهنجي ناهي.
’زخمي چانڊيو‘ نالو آهي،
حاجت هِت ڪا غم جي ناهي.