رنگ رتي تنهائي
سنهڙيون سيرون، پير پکيءَ جا؛
جن جي هيٺان سِپَ سمائي،
ٿڌڙي واريءَ تان ڪنهن نيرڳ؛
نيل – گگن ڏي اک ٽمڪائي.
سِڙهه سڌٖي تي بڙڇي پهتي؛
يا، سُرخ شفق جي لالائي،
پڳهه، لنگر ۽ جهنڊيون رڱيل،
گهاٽي لهرن تي گهرائي.
لال ٿيا سڀ ڄارَ وڇايل؛
ساحل تي ٿي ڀَرتَ ڀرائِي،
سمنڊُ سڄو آ سونو پيالو؛
سُرڪ پِيئٖي جو، سو سودائِي.
لاکٖي ڄاڃيءَ جي ڄڃ اُڀ مان؛
سج کي موڙَ ٻَڌي آ آئي.
لائون لهنديٖ سمنڊ ڪناري؛
گهونگهٽُ شام کڻي شرمائِي.
ٻيڙيءَ ۾ ٻئِي پاڻ اسڪيلا؛
پنهنجي بُت تي لِيڙَ نه ڪائي،
ڇانئٖي آهي پاڻ ٻنهي تي؛
ڪيڏي رنگَ رَتِي تنهائي!