سرحدن تي گلابَ
ملاقات جي موسمن جي ٿڌيءَ ڇانوَ ۾،
تِکي اُسَ دُوريءَ جي داخل رهي،
ندي رت، بارود ۽ باهه جي،
وئي ديس – دل جا ڪنارا کڻي،
ٻنهي سرحدن تي کِڙايا گلاب،
مخالف هوا، رنگ ڪارا کڻي.
سُنگهي خوف جي هر بلا وئي بدن،
عُنابي اکين ۾ وڌي زهر ويو،
ٻنهي طرف هٿيار جو وهڪرو،
وفا، حسن جو هر ٻُڏي شهر ويو.
ٻَريو آرسيءَ جي اڳيان ڪو ڏيئو،
کلي بند تاريخ جي ڪا ڳلي،
جتي ملڪ ڪنهن ٻار گمنام جان،
پَتو پنهنجي گهر جو ٿو پُڇندو رهي.
مٽيءَ بدگمانين جو پل پل ڏٺو،
صندوقن ۾ خوشبو جو مدفن رهيو،
فصل وقت پوکيو رُڳو موت جو،
رکِي پيرَ بارود جي ڍير تي،
ٻنهي سرحدن دشمني آ رکي،
ڪچو چنڊ – ڪپڙو ڪفن لئه ڪپي،
ننڍي کنڊ جي ماپ آهي وتي،
کڻي سوچ جي هر گهڙيءَ جا عذاب،
ٻنهي سرحدن تي ڦٽا ڪي گلاب!