تهذيبَ جو نئون جنم
بُکن ۾ ڪڙهن ڪنهن جا آنڊا جڏهن ٿا،
سڄي رات فطرت جي تخليق روئٖي،
ڏکن جون ٿي شبنم سان مالهائون پوئٖي،
عُمر کان اڳي ٿا ٿين ٻارَ بالغ،
وتو هي جنم آهه تهذيب ڪهڙو؟
انڌو دؤر ڪنهن جي ڪري پالنا ٿو!
سڄو ڏينهن چِمني ٻَري مِل جي ٿي،
ڊُڪن نانگ دونهين جا آڪاسَ ۾ ٿا،
پناهون وٺن لُڙڪ احساسَ ۾ ٿا،
جڏهن سانجهه سوني اڱڻ تي لهي ٿي،
ٿڪل ساڻو ساڻو ٿو مزدور موٽي،
هٿين، پيٽ خالي ۽ مجبور موٽي!
لٿو شهر جي آ اکين منجهه موتيو،
ڪنن منجهه ڪوسو ڀَريو وقت شِيهو،
رهي شهر گونگو ۽ خاموش ڪيڏو!
ڪٿي ساز آواز جا گيت پوکيون؟
اکيون آرسيءَ تي رکِي ناز ڪريون،
ڪٿان گفتگوءَ جو ته آغاز ڪريون؟