چنڊ جاڳي پيو
پَنَ پيلا پيا ڇڻي؛
۽ اُداسي وئي هلي،
ميڻ جان پگِهري وئي؛
شهر پٿر جي ڳلي!
سانجهه سُرمئيءَ سان ويو؛
درد جو گهرو غبارُ،
تو اُجاريا آئينا؛
چاندني ٿي بيڪنارُ.
ٿيا منور ميرڙا؛
ڪي گهروندا روح جا،
منهنجي من جي ماڻڪين؛
خواب چهرن جا ڏٺا!
سِپَ ساحل جي مٿان؛
سمنڊ کي سوگهو ڪيو،
ريت جي ذرڙن منجهان؛
چنڊُ ڪو جاڳي پيو!