پيارَ جي ڏورِ
تنهنجي اکڙين سان ڏسڻ سپنا گُهران ٿو؛
هر سڀاڳو سجُ منهنجو، تنهنجي نيڻن مان ڦُٽي،
تنهنجي اکڙين ۾ سُمهان ۽ تنهنجي اکڙين مان اُٿان،
مان هجان نمڪين موتي، تنهنجي پنبڻين ۾ ڇُلان
تون رهين نزديڪ، تنهنجي
روز اکڙين ۾ ٻُڏان، اُپڙان، تران،
يا ته مان تنهنجي ڀرن جي ڀر ۾ ڪوئي تِرُ هجان،
روز تون مون کي سنڀارين!
جي نهارين چاهَه مان مون کي نِکارين-
يا ڪتابي تنهنجي چهري تي چِٽو،
حسن جي ڄڻ نُونَ جو نُقطو هجان!
يا ته مان تنهنجي لبن جو رنگُ ياقوتي هجان!
تنهنجي چپڙن ۾ رچان ۽ تنهنجي مُرڪن کي رڱيان،
تنهنجي ٽهڪن ۾ ڪڪوريو مان وڃان-
يا ته تنهنجي نڪَ جو ڪوڪو هجان،
تنهنجي سڳنڌي ساهَه ۾ جيڪا به آهي،
باغ جي رابيل جي خوشبو، ولين-
سُرهاڻ، سرکنڊ ۽ چنبيلي جو ڦُليل،
مان انهيءَ ۾ تنهنجي ساهن جي سهاري،
شامَ جي تاري جيان ٻرندو رهان.
يا ته مان جُهومڪ هجان،
صبح سانجهيءَ رات جو تنهنجي ڪنن ۾ پيو لُڏان،
تنهنجي ڳلن سان پيو گسان،
رخسار تنهنجا پيو چُمان!
تون ٿڪي ليٽي وهاڻي تي پوين،
۽ ڳهرجي مان ڳلن سان ڳل ملائي ،
خوابَ جي ماحول کي اُڻندو رهان،
يا ته تنهنجي ڪونج جهڙيءَ مان ڳچيءَ ۾،
ست سري دهريءَ جيان،
هن سونهن سان سنوري پوان،
تنهنجي سيني جي سچي هن سونَ کي،
يا خريدي پيارَ جا انمول موتي پيو مڙهيان،
ساک تنهنجي تن بدن ۽ واسَ وَن جي مان کڻان.
وڻ جڏهن ڦُولارجن ۽ ٻيرَ جڏهين ڇاڻجن،
مان به تنهنجي جهول ۾ ڪو ٻيرُ ڳاڙهو ٿِي ڇڻان-
يا ته تنهنجي پير جي پازيب جي چاندي هجان،
تنهنجي پيرن ۾ رهان ۽ تنهنجي پيرن ۾ سُنهان،
تون هلين جي ڊيل وانگي، تنهنجي پيرن ۾ وڄان!
تون رڳي منهنجي ته ٿي ڏِسُ!
ڏورِ پنهنجي پيار جي مون سان ٻَڌي ڏِسُ!
تنهنجي تَنَ کان تنهنجي من تائين رڳو،
مان نرم ڪي روح جا رستا گُهران ٿو،
تنهنجي اکڙين سان ڏسڻ سپنا گُهران ٿو!