بسم الله خان جي نالي
فنڪار جي دل،
درد جا جيڪي ٻُرائي ٻول ٿي،
سي، ڪهڙي پُڙ ۾ ٿا تُرن؟
ڪا ساهمي شرناءِ جي آواز کي،
توري نه ٿي ڪڏهين سگهي؛
شرناءِ ٿي ڇاتي ڇِني!
فنڪار جي اک ٿي وسي،
هر وقت اوهيڙا ڪري.
ڄڻ ڦوڪ هڪڙيءَ ساڻ بسم الله جي،
سُرهي چنبيليءَ ول ٿِي
سُر، ساز ۽ آواز جي ٽِڙيو پوي،
۽ روح کي ويڙهيو وڃي!
ڄڻ ٻن چپن، ڦوُڪيل مٽن ۽ آڱرين،
دنيا نئين تخليق ڪئي!
ڌرتي نئين،آڪاس نئون،
گنگا نئين،
باکون بنارس جون نيون،
سورج مُکين لئه سِجُ نئون،
اوڙون نيون ۽ ٻجُ نئون.
ڪا چيٽ جي ڦولارَ نئين،
ويساکَ جون ويرون نيون،
هڪڙي بنارس جي اندر،
هڪ ٻئي بنارس جو هجڻ،
ايئن ٿو لڳي:
فنڪار ڄڻ جوڙون نيون،
جنسارَ جون جوڙيون هجن!