ڪنهن اڳيان شخص هُو جُهڪي نٿو ،
بُکَ ۾ هوڏ تان لهي نٿو.
روز ڪيڏا ڪتاب ٿو پڙهي،
سچ جي زهر کي چَکي نٿو.
هُن اُڌارا وتا ٻه پيرَ، پکَ،
وقت سان گڏ ڊُڪي، اُڏي نٿو!
آس جو آسمانُ آگميو،
پر کِنوي ۽ گجي، وَسي نٿو.
نانگُ، جو ڀينڊَ تي ڀڄي لِڪو،
هاڻ لٺ کان ڊڄي، لڪي نٿو.
هي سفر آ سفر عجيب ڪو،
زندگيءَ جو سفر لڳي نٿو!