ڪام ديو
ڪنهن صبح جهڙي گُلن جي شهر ۾،
سون ورني سِجَ جي رَٿَ تي چڙهِي،
نيري ساڙهيءَ سان سَنورجي ڇوڪري،
ساڀيائن کي سَجائين ڇو نه ٿي؟
ڇو نه ٿي ساعت اسان جي سنورجي،
ڇو پري ڪو ايئن جلوَن کان جيئي!
ڇو صُراحِي حُسن جي ايئن هارجي،
ڇو نه تون لبڙن- سبوءَ مان سُرڪ ڏين!
ڇو نه ٿي تون پيار ۽ پاٻوهَه مان،
موهجي، مون کي مِٺي ڪا مُرڪ ڏين!
ڇو نه ٿي تون سونهن کي بخشين دوامُ،
ڇو نه ٿو تو ۾ نچٖي ڪو ديو- ڪامُ!