شاعري

خواب آوارا پکي

هي ڪتاب اسان جي دور جي خوبصورت شاعر احمد سولنگيءَ جي شاعراڻي تخليقن جو مجموعو آهي. لڇمڻ ڪومل مهاڳ ۾ لکيو آهي:
”احمد سولنگيءَ کي مان هتي نئين نسل جي نئين شاعريءَ جي علامت (symbol) ڪري ٿو کڻان. ان ٽهيءَ جا اڪثر شاعر فئشن پرستيءَ طرف مائل ٿي Stream of consciousness (شعور جي ڌارا) بدران Mainstream (روايت پرست ڌارا) طرف لُڙهندا ويا. جتي شاعري خود شاعرن مٿان نازل ٿيڻ جو فطرتي عمل ٿيڻ جڳائي، اتي هُو پاڻ شاعريءَ مٿان نازل ٿيڻ لڳا ۽ اهڙي افراتفريءَ واري دؤر ۾ ڪيترن کي لُڙ ۾ مزو لڳي ويو ۽ هُو راتورات شاعر ٿي ويا، پر شاعريءَ لاءِ جيڪا اندر جي سُوجهه ٻُوجهه گُهربل آهي، ان تقاضا تي احمد سولنگيءَ جهڙا ڪي ٿورائي تخليقڪار کَرا ثابت ٿي سگهيا.“
Title Cover of book خواب آوارا پکي

ڪام ديو

ڪام ديو


ڪنهن صبح جهڙي گُلن جي شهر ۾،
سون ورني سِجَ جي رَٿَ تي چڙهِي،
نيري ساڙهيءَ سان سَنورجي ڇوڪري،
ساڀيائن کي سَجائين ڇو نه ٿي؟

ڇو نه ٿي ساعت اسان جي سنورجي،
ڇو پري ڪو ايئن جلوَن کان جيئي!
ڇو صُراحِي حُسن جي ايئن هارجي،
ڇو نه تون لبڙن- سبوءَ مان سُرڪ ڏين!
ڇو نه ٿي تون پيار ۽ پاٻوهَه مان،
موهجي، مون کي مِٺي ڪا مُرڪ ڏين!

ڇو نه ٿي تون سونهن کي بخشين دوامُ،
ڇو نه ٿو تو ۾ نچٖي ڪو ديو- ڪامُ!