من جي مالها
رنگَ رسيلو سانوڻ آيو،
کنوڻ کِنوي چؤماسي،
ڇايا بادل ناسي!
ڌوڙ اکين ۾ رڃ نه رهندي،
ڪاري واري سڃ نه رهندي،
سانوڻ – ٽيج سکيءَ سان سونهي،
اُس، اُڪس ۽ اڃ نه رهندي،
تاسِي تاسِي هاڻ نه رهندي-
پنهنجي ڌرتي پياسي،
ڇايا بادل ناسي.
تون مُهراڻي ڪڏهين ملندينءَ؟
اڄ سڀاڻي، ڪڏهين ملندينءَ؟
من تي ميگهه ملهارون بڻجي،
ڇاٽون ڇاڻي ڪڏهين ملندينءَ؟
مورَ، پَپيها ٻوليون ٻولن-
سَرها سارا ساسي،
ڇايا بادل ناسي!
من جي مالها جو تون ڌاڳو،
منهنجي ننڊ به آ اوجاڳو،
اکڙيون اُپٽيان يا ڪي ٻُوٽيان،
ساڀيا سپني ۾ تون ساڳو،
تنهنجي روپَ سَروپَ سوا ڏِسُ-
اکڙين منجهه اُداسي،
ڇايا بادل ناسي!