احساس جي اڪيلائي
خاموشيءَ جو ڇاڻي پَن پَن،
ڪاري ڪوئل ڪُوڪي بَن بَن.
وڻ وڻ هيٺان ڇائون ڇاپي،
ڪُوڪَ هوا سان پنهنجي ماپي،
ٺوٺُ مندن ۾ ٺاري تَن مَن-
ڪاري ڪوئل ڪُوڪي بَن بَن.
ڪارا پکَ تتيءَ ۾ تنهنجا،
رنگ نه رنگريزڻ جا اهڙا،
کاڌي مات سمورن رنگن-
ڪاري ڪوئل ڪُوڪي بَن بَن.
راڳ رسيلا سرگم ڇيڙي،
آلاپي ٿي ننڊ اُکيڙي،
ٻول سماواتيءَ ۾ ٻهڪن-
ڪاري ڪوئل ڪُوڪي بَن بَن.
ساري ڌرتي سبز وڇاڻو،
اُڀ اکين ۾، ٻانهن وهاڻو،
خوابن مان جاڳايو جذبن-
ڪاري ڪوئل ڪُوڪي بَن بَن!
تون به اڪيلي، مان به اڪيلو،
ساٿ نه ڪنهن جو هيڪل ويلو،
جيون کي ڄڻ ڳوهيو ڳوڙهن-
ڪاري ڪوئل ڪُوڪي بَن بَن.