طوائف
هميشه نوٽ نيري جي،
رهي ٿي حوض ۾ ننگي،
سموري شهر جي آڏو،
کليل بازار جي عورت.
اها عورت:
ڇنل اهڙي ڇٽي، جنهن مان،
ڇڻن ٿيون اُس ۽ برسات جون بوندون!
مڃون ٿا پيٽ قاتل آ
قبوليون ٿا غريبي گار آهي،
اي فقيههِ شهر ٿورو ٻُڌ!
ڀلي سِرَ تي سجائي رکُ تون دستارِ فضيلت، پر
ڪڙي هيءَ هڪ حقيقت آ،
مقرر جاءِ ڪانهي ڪا طوائف لئه،
شهر جي گند، غربت ۽ غلاظت کان،
پري هُن صاف ۽ مهنگي علائقي جي،
مڪانن ۾ ٿئي ڇا ٿو!
اکين ۾ ٿي اُگهاڙي ٿئي،
طوائف روپ ڪا عورت!
زناڪاريءَ جي ان احساس جي پاڇي،
رکيو ڪنهن جو ڀرم آهي!