اُتر قُطب
اُتر قُطب،
پربت پربت،
ساندهه برف وسي ٿي.
جبل جبل جي،
هر ڪا چوٽي،
ململ پوتي،
اوڀر، اولهه، اُبتو ڦيرو،
سِجُ اُڀري ٿو،
سال ۾ هڪڙو ڀيرو.
آريا- سٿ جي هڪڙي ناري،
روپ – رُپهرو،
ٻانهن ڪرائيءَ اُس ۾ وِگهري،
چوڙيگر جو چوڙو،
ٽڪريءَ ٽڪريءَ پگهريٖ پاڻي،
شور ڪري ٿو جهرڻو؛
پکيءَ پکيءَ جو پاڇو پرکي،
نديءَ نديءَ ويڳاڻو.
رات ‘رشي’ ڪو ڏئي ويو جنهن کي،
ڳوڙها، ڳل- ڳاراڻو.
هاءِ هماليه جيڏا ماڻهو،
ڇَپر ڇاٽون،
جن جون واٽون،
هندوڪش مان نڪتيون.
پنک پنک جيئن پيرَ اُڏامي،
فرش، عرش مان نِڪتيون،
باکون، لاٽون.
پويان آهن اڀ ۾ اکيون،
سورج ونسيءَ جون،
پربت پربت،
اتر قطب.
۽ هوءَ وينگس،
سورجُ پوڄي،
برف پگهاري ڏينهن ڳڻٖي ٿِي،
ساندهه برف وسٖي ٿِي.