سچُ ۽ ڪوڙُ
سچ سوا هيءَ دنيا ساري؛
ڪوڙ سندي ڦاهي تي چڙهندي،
ڪيسين پنهنجي جيون مايا؛
ٻيلي جي ٻارڻ ۾ ٻرندي.
سچ جي سندرتا جو سپنو؛
ساڀيائن کان دور رهي ٿو،
پنهنجي ڌرتيءَ سرتيءَ واتان؛
سچ جون سُهمون روز سَهي ٿو!
سچُ جا ڪيئي تاڃِي پيٽا؛
ڪوڙ انڌيرا آهي اُڻندو،
جيسين ڪوڙ نه ڦاهي چڙهندو؛
سچ سان سينو پيو ساهيندو.
سچ صليبن تي ٿو سنڀري؛
ڪوڙ جي ڪُک ۾ ڪاني آهي،
جيڪو سچ کي ٿو ساڃاهي؛
سو ته ڳچيءَ جي ڳاني آهي.