درد جي لهر
ڪشتين چيري ورهايو سمنڊ کي؛
مون ڏٺو پاڻي پري تائين رڳو،
هر پکيءَ جي هئي حصي ۾ ڪا اُڏار؛
تون نه هئينءَ منهنجو ڪٿي ساحل هُئو!
ڏور هُو مضبوط ٻيڙيون جن مٿان؛
سِڙهَه اُڏاڻا ٿي هوا ۾ بيشمار،
ڪنهن گهڙيءَ آئينءَ، وري موٽي وئينءَ؛
تو ته لهرن جئن ڪيو مون سان پيار!
۽ پکي سانجهيءَ اُڏاڻا ٻيٽَ تان؛
ٿي اُڻت پَرڙن سان ناسي اُڀَ جي،
ڄارَ اوندهه جا جڏهن ويا ڦهلجي؛
سمنڊَ سُڏڪي هيئن چيو: ڪنهن جو ته ٿي.