مون ته سوچيو
مون ته سوچيو ڪينَ هو مُنهنجي مٺي؛
پنهنجي جوڀن جو تون بخشيندينءَ بهارُ!
رات جو جگنوءَ جيان ۽ ڏينهن جو؛
پوپٽن ۾ تون ڪندينءَ پنهنجو شمارُ!
رات ساري مُنهنجي سيني تي سُتينءَ؛
ڪونجَ جهڙي تون ڳچيءَ سان ڳهَرجِي!
خواب جهڙي ڪنهن جزيري ۾ پُڄي؛
ننڊ – ڀاڪر ۾ وئينءَ تون ويڙهجي!
سانوڻيءَ جو چاڙهُه، مستي مُند جي؛
جسم تنهنجي ۾ نديءَ جهڙو اُڀار،
تون بدن جي سون ٽڪريءَ تان سَکِي!
پنهنجي ڇاتيءَ جي چڪورين کي اُڏار.
نغمگي پازيب تنهنجي جي ٻُري؛
روح جي تاريڪ تَهخاني مٿان،
تنهنجي پنبڻين جا ڇَپرَ ڪارا ڪڪرَ؛
رات ڇانيل ڄڻ ته مئخاني مٿان.
مون ته سوچيو ڪين هو منهنجي مِٺي!
پاڻُ ارپي، پاڻَ لاهيندينءَ لباسُ،
ڏينهن جو سوچي، رتوليءَ رات تي؛
تون اڪيلائيءَ ۾ ٿي ويندينءَ اداسُ!