نديءَ ڪناري، جهنگل پاس،
رات سرءُ جي چنڊُ اداس.
چانڊوڪيءَ ۾ ڇاڻي پَنَ،
وڻ وڻ لاٿو زردُ لباس.
لُڙڪ سُڪا ۽ دل ۾ پوءِ،
جاڳيو سَتَ رنگو احساس.
پياسي خيمي تي ڪلهه کان،
خالي کنِوي گجي آڪاس.
آيو آڌيءَ وير لهي،
پيالي پيالي پورنماس!
شڪنتلا جون شڪليون کوڙ،
ها پر ڪونهي ڪاليداس!