دامن ِڪوهه
سرد موسم جي ڏهاڙن ۾ ملي؛
اُسَ جي آثار جهڙي ڇوڪري،
وئي نظر جي نانگَ سان مون کي ڏنگي؛
زهر جي ڪنهن ڌار جهڙي ڇوڪري.
پهچندي ئي روح جي پاتالَ ۾؛
ڪا ٻَڌِي وئي ڳنڍ سوگهي ساهه جي،
ديد جا وئي در اورانگهي هانوَ ۾؛
ڪا سيالڻ هير، وارث شاهه جي.
آرزوءَ جو ڪو لڳي ٿي سلسلو؛
يا ايامن جٖي اندر جِي اُڃَ هئي،
ڪنهن سمندر جو ته ڄڻ عُنوان هئي؛
يا نگاهُن جي اڳيان ڪا رُڃَ هُئي.
ڪوهِه دامن جي رهاڪو نينگري؛
آبشارن جِئن حواسن تي لٿي،
هُن نديءَ جهڙين نهارن سان ڏٺو؛
پيا اِرم جا بند دروازا کُلي.