ڪير ٿو ڇيڙي رکي ايئن هر گَهڙِي،
درد جي دل ۾ قديمي سِمفني؟
ريشمي اوندهه کڙي ٿِي خواب ۾،
آ انڌيرن سان رهي وابستگي.
اک جي پردي ۾ چُڀي ڄڻ ڪو ڪنڊو،
ايترو ايذاءُ بخشي روشني!
صحن جو احساسُ پنهنجو ٿو رهي،
۽ فليٽن جي الڳ آ زندگي.
ڄڻ ڪنول جي پاڙَ وانگي ٿي لهي،
روح جي پاتال تائين عاشقي!
موت بابت رات سوچي جيئن سُتِي،
خواب ۾ جاڳِي ڪئي هُن خودڪُشي.
ڏينهن جو اوڍيل غلافن ۾ رهي،
رات جو عريانُ گهر جي مورتي.
دوستيءَ مصروف مون کي آ رکيو،
ڪيئن سنڀاليان آءٌ تنهنجي دشمني!