سفيد ڏينهن
بهار جي رُت ٽِڙي رهي آ،
گلن جون نازڪ، نفيس پَتيون،
اکين جا آرس ڀَڃي چون ٿيون:
ڪَلي ڪَلي نت کِڙي رهي آ،
گلن تي ماکي مِڙي رهي آ،
هي سون – ورنو صبح جو سورج،
وڻن وڻن تي، پکيءَ پکيءَ جي پَرن پَرن ۾،
ڪي سون ريکون مڙهي جَڙي ٿو!
ڪو واءُ ٿڌڙو، عنبير اوتي،
ڇَڄن ڇَڄن ۾ هُڳاءَ کي ڄڻ ڇنڊي ڇَڙي ٿو.
ڪُنوار تنها، نديءَ ڪناري،
لٽن جون لاکون ڌوئي کِلي ٿي!
پکين جي جوڙي پپر جي وڻ تان،
ٻه ٻول ٻولي جيئن ئي اُڏاڻي،
هوا ۾ ٽاري لُڏيو لُڏي ٿي!
هي پوپٽن جو گلن ڦلن ڏي رنگين رستو،
حسين رنگن، ڪنڊن ۽ مُکڙين منجهان لنگهي ٿو،
انهيءَ کي اک ڪا ڏسي رهي آ،
بهار جي رُت ٽِڙي رهي آ!