شاعري

خواب آوارا پکي

هي ڪتاب اسان جي دور جي خوبصورت شاعر احمد سولنگيءَ جي شاعراڻي تخليقن جو مجموعو آهي. لڇمڻ ڪومل مهاڳ ۾ لکيو آهي:
”احمد سولنگيءَ کي مان هتي نئين نسل جي نئين شاعريءَ جي علامت (symbol) ڪري ٿو کڻان. ان ٽهيءَ جا اڪثر شاعر فئشن پرستيءَ طرف مائل ٿي Stream of consciousness (شعور جي ڌارا) بدران Mainstream (روايت پرست ڌارا) طرف لُڙهندا ويا. جتي شاعري خود شاعرن مٿان نازل ٿيڻ جو فطرتي عمل ٿيڻ جڳائي، اتي هُو پاڻ شاعريءَ مٿان نازل ٿيڻ لڳا ۽ اهڙي افراتفريءَ واري دؤر ۾ ڪيترن کي لُڙ ۾ مزو لڳي ويو ۽ هُو راتورات شاعر ٿي ويا، پر شاعريءَ لاءِ جيڪا اندر جي سُوجهه ٻُوجهه گُهربل آهي، ان تقاضا تي احمد سولنگيءَ جهڙا ڪي ٿورائي تخليقڪار کَرا ثابت ٿي سگهيا.“
Title Cover of book خواب آوارا پکي

هڪ بُوندَ جي وِشالتا

هڪ بُوندَ جي وِشالتا


هڪ بُوندَ مان مصّورَ!
جوڙيا سَوين سمندرَ!

ڇو ساحلن مٿان آ
هر وقت پيار تنها
جيڏو اٿاههُ ساگر
ايڏي وڏي تمّنا
لهرون کڻي وڃن ٿيون
اوجل اکين جا سپنا
ڪي دلفريب لمحا
مصروفُ عاشقن جا
سڀني نصيب پنهنجا
پنهنجا لِکيا مقدرَ
هڪ بُوندَ مان مصّورَ!
جوڙيا سَوين سمندرَ!


ميرا طويل رستا
ٿا ڌوڙ منجهه ڌوپن
هن ڪينواس تي ڪَئين
چهرا حسين چمڪن
هر هڪ بدن ڏيئو آ
ٻَهَه ٻَهَه ٻَري ٿا ٻَهڪن
صحرا سرابَ سَهڪن
اکڙيون انيڪ جاڳن
هر رنگ جون لڪيرون
هر سوچ جا تصّورَ
هڪ بُوند مان مصّورَ!
جوڙيا سَوين سمندرَ!

ڪنهن ڍنڍَ مان ڪُنواري
وهنجي جڏهن کِلي ٿي
مُکڙي ڪنول جي گل جي
پاڻيءَ مٿان ٽِڙي ٿي
ڪا جل-پري ڪناري
پٿرائجي وڃي ٿي
سڀ سِرشٽي ڏسي ٿي
اوگهڙ سڄي ڍَڪي ٿي
۽ خوبصورتيءَ جا
مُرڪي پون ٿا منظرَ
هڪ بُوند مان مصّور!
جوڙيا سَوين سمندرَ!

دل جي اداس اُڀَ تي
تارا نه، ڪو به بادل
گهِميل هوا گهُلي ٿي
هر سانجهَه سانت گهايل
هر ڏينهن ساههُ ساڻو
هر رات روح پاڳل
هڪ سُور سُور سُمهيل
هڪ درد درد جاڳيل
جيون سفر سفر ۾
ڄڻ پيرَ پيرَ پٿرَ!
هڪ بُوند مان مصّورَ!
جوڙيا سَوين سمندرَ!