سفر جي اڪيلائي
ڪيئن دريءَ مان سُڃاپجي ڪنهن کان؛
چهرو ڌنڌلو نه ڪي چِٽو آهي،
ريل جيئن اسٽيشن وٽان گُذري؛
دردُ جِهمپير ۾ لٿو آهي!
هي مصور نه چنڊ چوٿينءَ جو؛
سانجَهه جي هر لڪيرَ آ آڏي،
۽ لهي اُڀ کجيءَ کجيءَ تي ٿو؛
يا رکي ٿو زمينَ تي کاڏي.
دل مسافر رهي سفر ۾ ٿي،
روزُ رولاڪَ جو رکي رايو!
زندگيءَ جي ڳلي ڳلي ڳولي،
ڪيرُ وستيءَ اندر ائين آيو!
ڪنهن، اڪيلي اداس ماڻهوءَ کي،
بينچَ تنها مٿي ڏٺو آهي؟
جنهن بدن کي رکيو ڇٽيءَ هيٺان،
روح ۾ ڪيترو ڀِنو آهي!
سورَ جي ماپَ ڪنهن وَتِي آهي؛
گهاوَ گهرا نه ڪنهن ڪڇيا آهن،
زهر خاموشُ ٿو وڃي لهندو؛
پيارَ ئي پيرَ هي ڪَکيا آهن!