لهين ٿي خواب تون جڏهين!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
سمندر تنهنجي اکڙين مان، نشا ٿو ننڊ جا ٽوڙي،
پکيئڙا غيرملڪي سڀ،
اُڏارن ۾ ڀَري اُڀَ کي،
سمورن جاڳ جي نيرن جزيرن ڏي،
وڃن ٿا ڄڻ وٺي توکي!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
انڌيرن منجهه ٽانڊاڻا،
لڪيرون روشنيءَ جون ٿي،
سوين رستا وڇائن ٿا،
اُجالن ۽ سُهاين جا،نوان نقشا وڇائن ٿا!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
وڃايل رات جون راهون،
ملن ٿيون ڄڻ مسافر کي.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
وسائي چنڊُ ٿو ڪشڪول مان ڄڻ سون جو پاڻي،
ستارا رڻ کي پارائن، مڙهي ڪي مُرڪ مالهائون،
ڏئي ڌرتيءَ کي ڀيٽا ٿي، ڪتي آڪاس مان نِوڙي،
اُڀا ٽيڙو کڙن منزل مٿان ڄڻ ڦول وانگي ٿا!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
سچن سپنن جي ساڀيا لئه،
ننڊاکا نيڻ جاڳن ٿا.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
وڻن جا ڪکَ پَنَ سارا، اَڏن ٿا ڪيئي آکيرا،
اجاڳر ٿا ٿين سڀئي، ڌنڌلڪن ۾ لڪل ديرا،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
چڙهن ٿا سج سونا ۽ لهون ٿا واٽ جا پيرا.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
اُسن ۾ ڇانوَ جا ڇاپا،
ڇُرن ٿيون سوچ جون ڇوريون،
رکن ٿيون ٽِڪَ ٽاڪي ۽ مڙهن ٿيون ماڳ جا موتي.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
سمورا ريشمي ڏورا،
ڀرن ٿا ڀرت ڪشميرا!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
ندي ميرانجهڙي تنها،
وهي ٿي ڳوٺ جي ڀرسان،
سڙهن سان سانوڻيءَ جو ساڳيو ئي سنگ ڪو آهي،
اُٻهرا ساهه اُلڪي ۾ رسيلو رنگ ڪو آهي،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
مٺي! محبوب موسم جو،
اڇو تو انگ ڪو آهي!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
اُگهاڙو اڀ وڃي ڍڪجي ٿو ڪڪرن سان،
وجهي ٿي وڄُ ونگ ونگ ۽ وسي ٿو مينهن ڇمرن مان،
نچي ٿو مور ڇپرن تي،
پُري ٿو واءُ پورب کان!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
انوکا رنگ انڊلٺ جا،
الڳ آڪاس ڳولن ٿا.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
گسن کي گاهه ويڙهن ٿا،
نهارُن ۾ لهن ٿيون ساوڪون سڀئي،
جِهمن ٿا جُهڙ جهنگن تي ۽ ٻُرن ٿا ٻول ٻيلن ۾،
جهونگارن گيت ٿيون جهرڪيون.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
هوا کان پير ساهڻ ٿا وڃن وسري،
لُڇي ٿي ڪوڪ تي ڪوئل،
ڊڄي ٿو شور کان جهرڻو،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
ڏسي ڪو عڪس پاڻيءَ ۾،
وڃن شرمائجي ڪرڻا ٿا سانجهيءَ جو!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
اجايون ٿيون لڳن لوليون،
ننڊن جا وهڪرا وترا، نماڻا نيڻ پيا روليون،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
اسان ٿا ننڊ کي ڳوليون!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
مٽي ٿي مُشڪ سان مهڪي،
پوي ٿي ماڪ مُکڙين تي،
ڀنيءَ جو ڀنؤر ۽ پوپٽ،
ڳلين ۾ بند خوشبوءَ جا سمورا دُ ئار کولن ٿا،
سڀئي جوڙون، سڀئي جنسار کولن ٿا.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
چنبيلي، موتيا، مُگرا:
ڏکڻ جي هير سان ٻکجي،
گُلن جي ڳنڍ ۾ ويڙهيل سڄي مهڪار کولن ٿا،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
پرهه پوشاڪ پهري، صبح جي ٿي راهه تي نڪري،
ڀنڀرڪي هير ٿڌڙيءَ سان، ڀِڄائي ماڪ ٿي پوتي،
پريان ٿو رنگ گيڙوءَ سان، اچي سينگارجي سورج،
سموري جاڳ ڀاڪر ۾ ڀَري ٿي باک جي ديوي،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
وهائو ڄڻ ٻُڙو اُجرو،
لڳي درويش صوفيءَ جي مُنڊيءَ جو ٿو.
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
ڪنول جي بند ڪلين ۾، ٽڙڻ جو موهه ٿو جاڳي،
سُنهرو سج ٿو سورج مکيءَ کي زندگي ارپي،
سويرا صبح جا گڏجي، اُڻن ٿا نُور جا ڌاڳا،
زمينن تي وڃن ٿا ڦهلجي پاڇا،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
وڌائن قد پنهنجو ٿا، سمورا باغ جا ٻُوٽا!
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
رکي ٿي اپسرا ڪائي ڦٽن تي مُرڪ جو مرهم،
پَڌر تي پير اوجل ۾، رهي ٿي ڇير جي ڇم ڇم،
وڍن ٿيون راڳ ۽ ويراڳ جون وايون،
ٻُري ٿو سانت ۾ ڄڻ ڪو، سُريلي ساز جو سرگُم،
لهين ٿي خواب تون جڏهين!
اڪيلي وڻ جي ڇايا ۾، وٺي نِرواڻ ٿو گوتم!