شاعري

خواب آوارا پکي

هي ڪتاب اسان جي دور جي خوبصورت شاعر احمد سولنگيءَ جي شاعراڻي تخليقن جو مجموعو آهي. لڇمڻ ڪومل مهاڳ ۾ لکيو آهي:
”احمد سولنگيءَ کي مان هتي نئين نسل جي نئين شاعريءَ جي علامت (symbol) ڪري ٿو کڻان. ان ٽهيءَ جا اڪثر شاعر فئشن پرستيءَ طرف مائل ٿي Stream of consciousness (شعور جي ڌارا) بدران Mainstream (روايت پرست ڌارا) طرف لُڙهندا ويا. جتي شاعري خود شاعرن مٿان نازل ٿيڻ جو فطرتي عمل ٿيڻ جڳائي، اتي هُو پاڻ شاعريءَ مٿان نازل ٿيڻ لڳا ۽ اهڙي افراتفريءَ واري دؤر ۾ ڪيترن کي لُڙ ۾ مزو لڳي ويو ۽ هُو راتورات شاعر ٿي ويا، پر شاعريءَ لاءِ جيڪا اندر جي سُوجهه ٻُوجهه گُهربل آهي، ان تقاضا تي احمد سولنگيءَ جهڙا ڪي ٿورائي تخليقڪار کَرا ثابت ٿي سگهيا.“
Title Cover of book خواب آوارا پکي

جلادَ! اَڏي مُرڪي: ڪنهن نيهن نظاري ڇڏ!

جلادَ! اَڏي مُرڪي: ڪنهن نيهن نظاري ڇڏ!
سِرُ ڌارَ ڪري ڌڙَ کان، سرمد کي سُمهاري ڇڏ!

تخليقَ ۽ خالقَ ۾ تفريقَ نه آ ڪائي،
هي پاندُ پناهُن جو جسمن تان اُتاري ڇڏ!

هر خيال ڪبوتر جيئن، آڪاشُ تلاشي ٿو،
تون نيڻ ڪري نغما، تارن ڏي اُڏاري ڇڏ!

آوازُ سمندر جو ڪنهن ڪوڏ ۾ گونجي ٿو،
ڇڏ دُور جزيري تي، يا ڪنهن ته ڪناري ڇڏ!

مجذوبَ جي پيرن جي پازيب ٿيان آئون،
درويشَ! نگاهن سان هڪ وار نهاري ڇڏ!

مٽيءَ جي پِنوڙي ۾ هي ساههُ سُتل آهي،
سجدي ۾ وڃي احمد! انسان اُٿاري ڇڏ!