جلادَ! اَڏي مُرڪي: ڪنهن نيهن نظاري ڇڏ!
سِرُ ڌارَ ڪري ڌڙَ کان، سرمد کي سُمهاري ڇڏ!
تخليقَ ۽ خالقَ ۾ تفريقَ نه آ ڪائي،
هي پاندُ پناهُن جو جسمن تان اُتاري ڇڏ!
هر خيال ڪبوتر جيئن، آڪاشُ تلاشي ٿو،
تون نيڻ ڪري نغما، تارن ڏي اُڏاري ڇڏ!
آوازُ سمندر جو ڪنهن ڪوڏ ۾ گونجي ٿو،
ڇڏ دُور جزيري تي، يا ڪنهن ته ڪناري ڇڏ!
مجذوبَ جي پيرن جي پازيب ٿيان آئون،
درويشَ! نگاهن سان هڪ وار نهاري ڇڏ!
مٽيءَ جي پِنوڙي ۾ هي ساههُ سُتل آهي،
سجدي ۾ وڃي احمد! انسان اُٿاري ڇڏ!