چنڊ تارن سوا، رات اهڙي لٿِي،
بلبُ ٻرندو رهيو، پر نه اوندهه گهٽِي.
هُو گلابن کي پوکي، سُتو صحن ۾،
رُت اپريل ۾، ريجُ رَت جو ڏئي!
هوءَ سُڏڪِي، لُڇِي، رات ڪشتو ڀَڃِي،
فٽ پاٿن مٿان، بُکَ ويڙهي سُتي.
زرد پاڇا نه توتي پون ڇوڪري،
بيهُه شيشي اڳيان تون نه تنها اچي!
شهرَ پنهنجا، ستم ڪيڏو، جو ٿا لڳون،
اوپرا اوپرا، اجنبي اجنبي!