چنڊُ، تارو نه هوءَ سکي آهي،
رات جي سونهن ڪنهن ڪَکي آهي.
تَنُ طنبوري جيان وڄي ٿو پيو،
عشق آڱر جڏهن رکِي آهي.
مون ته تنهنجي ٻُڪن جي پاڻيءَ مان،
چنڊ جي چاندني چَکِي آهي.
رات چيري چڪور نڪتو آ،
پيار پاليو نه ڇا پکِي آهي!
خودڪشي جي ئي خوابَ تي سوچي،
زندگي ڀاڪرين ٻَکِي آهي.
مان ته سپني ۾ سمنڊُ ٿو ڳوليان،
رُڃَ اکڙين ۾ ڪنهن رکِي آهي.
آءٌ احمد ڌرم نه زرتشتي،
باهه بڻجي ڇو هوءَ بَکِي آهي؟!