سَتِي جَتِي
سونَ سريکي پنهنجي ڌرتي،
گهايل گهوڙا، آرڻَ- اَرتِي،
جنهن جنهن اُن کي لُنءَ لُنءَ لاتو،
تنهن تنهن سان آ پِڙَ ۾ پَرتِي:
سانئڻ سرتي، سَتِي جَتِي!
ڌرتيءَ ڌوڙ نه جهڙو ڌنُ آ،
ميرو جنهن جو مُور نه منُ آ،
ٿر ۾ ٿڌڙيون، ڀِٽَ ڀِٽَ ولڙيون،
تِن ۾ ڪيڏو واسُ، ورنُ آ،
موتيءَ جهڙي، جوتيءَ جهڙي،
اُن جي اَن جي رَتِي رَتِي:
سانئڻ سرتي، سَتِي جَتِي!
زيريون ۽ زنجيرَ نه گهرجن،
اوڇڻ ۽ عنبيرَ نه گهرجن،
پنهنجي ڦاٽل ساٽل لوئي،
ٻانڌوڻا پَٽ چيرَ نه گهرجن،
بخمل جي پوشاڪان اَڳرِي،
پنهنجي چولي چَتِي چَتِي!
سانئڻ سرتي، سَتِي جَتِي!
پنهنجي مٽي پنهنجي آهي،
چنڊئون چِٽِي پنهنجي آهي،
ڀيٽِ ڀلي تون دنيا ساري،
پنهنجي گهٽي پنهنجي آهي،
واڙي واڙي، ٻاڙي ٻاڙيِ،
سڀ کي پنهنجي پَتِي پَتِي:
سانئڻ سرتي، سَتِي جَتِي!