تِرشنا
ٿڌيون تنهنجي چُنريءَ جون پرڇايون پياري!
هي دل جي نرڳَ تي سَرڳ جي ڪا ڇايا.
هي تارا، ڪتيون، هي نکٽ ۽ نگاهون،
اچڻ لاءِ تنهنجي، ڀلا ڪنهن وڇايون.
هي ميران جي من ۾ جا سانجهي سمايل،
هي ڪرشن جي بنسيءَ ۾ گُلرنگ گوپيون،
برندا جي بَنَ ۾ هي تُلسيءَ وڇاڻا،
۽ چوڏس چٽاڻن جون بنواس راتيون،
جهروڪن اندر آرتيءَ جي ڏيئن ۾،
وسوڙل وسوڙل لڳن ٿا ٽڪاڻا،
عنبر، مشڪ جي هيءَ ڪٿان مهڪ اُڏري،
هوائن کان تنهنجا ڪيا ڪنهن پُڇاڻا؟
پرين! تنهنجي پاران ڪو ڪانکي نه آيو،
اسان جي هٿن جا ڪبوتر اُڏاڻا.
وِڪي دل مون ناهي ٻئي در تي سجني!
سدائين محبت جو سنگ – ميل بڻجي،
پرين آهه تنهنجي رهي رهگذر ۾.
جُڳن جون اڪارت ٿيون تپسيائون،
اسان جي اندر ۾ جليون ڪي چِتائون،
ٿِي دونهي جا بادل وفائون اڏاڻيون،
اوهان جا الائي ڪٿي ٿاڪ ٿاڻا؟
اوهان جون الائي ڪٿي خواب گاهون؟
فقط يادگيرين ۾ محفوظ آهن،
ٿڌيون تنهنجي چُنريءَ جون پرڇايون پياري!