هڪڙي يهودي ڇوڪري
محبت ئي پياري ٿي،
جوانيءَ جي ڀريل رَسُ جا،
ڪٽورا لال ياقوتي،
رهي ٿو پوءِ به مَنُ پياسو،
رهي ٿي آرزو ساڳي.
اندر ۾ اڃ ايڏي آ،
پيئڻ کان پوءِ به اي ساقي!
اکيون وائن- گلاسن جيئن،
هميشه ٿيون رهن خالي.
بدن بيت المقدس کي،
چُمڻ ڪيڏو به چاهي ڪو،
تڏهن ڀي تانگهه ۽ تَنَ جي
رهي ٿي تشنگي ساڳي!
يهوديءَ ڇوڪريءَ سوچيو:
بدن جي آ مٽي ساڳي،
پناهه گاهون مُحبت جون،
قديمي عشق ڪافر جي، گهٽي ساڳي،
نه عبراني، نه عربيءَ ۾ الڳ آ پيار جو نغمو،
ٻنهي جي سازَ، سُرَ، لئي جي رهي ٿي نغمگي ساڳي!
سڄي آ روشني، تابندگي ساڳي،
رَسُولن جي خُدا سان دوستي ساڳي!
مگر پوءِ به انڌو ٿي فلسفي ڏاهو،
چئي ٿو سج جهڙي سچ کي اوندهه،
ائين مذهب اندر هر دور جو مُفتي،
رهي نابين ٿو هر آرسيءَ آڏو.
محبت جي نه سرحد ڪابه ٿيندي آ،
محبت جي اُڏامي شاعري دل تي،
لهي ٿي ڪنهن وحيءَ وانگر،
رکي ٿي زخم تي آڱر!
چيو شيراز جي حافظ:
“اگر آن ترڪِ شيرازي، بدست آرد دلِ مارا،
بخالِ هند وش بخشم، سمرقند و بُخارا را”
يهوديءَ ڇوڪريءَ سوچيو:
محبت ملڪ آ منهنجو،
سُڃاڻپ منهنجي محبوبِي،
پنهنجي محبوبَ جي تِرَ جي،
چئو بخشش ڏيان ڪهڙي؟!