اُگهاڙا چور
ڏينهن ويڙهيل بادلن ۾ هو هتي؛
پٽُ پهريل شام جا پاڇا هُئا،
انڊلٺ جا رنگ ها، يا اُڀَ کي؛
ڪنهن ٻَڌا رنگين ڄڻ ڌاڳا هئا!
سِجُ صليبن جو لهي ويو هاڻ آههِ؛
شهرَ جو سورج مُکي ڪو ٿئي نه ٿو،
هُو هُئو پاڳل چڙهي ويو دارَ تي؛
ڪير آهي ڪو ٻيو سِرُ ڏئي نه ٿو.
گُگهُه اوندهه سان اکيون، ٻانهون ٻَڌي؛
چنڊَ کي اغوا ڪيو آهي ويو،
رات جو منحوس چِٻرن کي ڏسي؛
ديسَ کي چنڊو چيو آهي ويو.
ديس! تُنهنجي دانهن مان ڪنهن کي ڏيان؛
ڪنهن نه مرندي آ پڪاريو ۽ سڏيو،
پنڌ ۾ ويو نانگُ سڀني کي ڪکٖي؛
ڪنهن مُڙي ڪنهن کي نه پويان آ ڏٺو.
درد جو دارون ڏئِي هُو ديسَ کي؛
ڄڻ پسارين جا جهلي ويٺا دُڪان،
خواب هر ڪنهن جي تريءَ تي هُو رکي؛
ويا اڏيندا سونَ، چانديءَ جا مڪان.
ڪُوڙ جو ٿٖي ڌنُ کنيائون ڌوڙِ مان؛
سچَ جا ساکي نه ها، پرور نه ها،
ديسَ جون چتيون اُڊيڙي ويا کڻي؛
ڄڻ اگهاڙا چورَ ها، رهبر نه ها!