چنڊُ اڄ رات مختصر آهي،
دل جو آڪاشُ منتشر آهي.
ڪنهن به خانه بدوش سپني جو،
در نه ديوار ۽ نه گهر آهي.
لڙڪُ اک ۾ سُڪي ٿيو پٿر،
ڇا ته آ ضبط، ڇا جگر آهي.
عشق آوارگي ڏني اهڙي،
درد دل جو به دربدر آهي.
زندگي پيچرو ڏکيو ڪيڏو،
موت سولو سِڌو سفر آهي.
دل مسافر! ڇڪي ٿي پيرن کي،
روح رستن کان بي خبر آهي.
اجنبي ۽ اڄاڻ احمد جو،
شهر چالاڪ مان گُذر آهي.