عشق جي تڪميل
مقتل جي بهارن ۾ سدا خون جي گردش؛
۽ دار و رسن جو به رهيو رنگُ حِنائي،
دلدل ۾ ڪِريا ديس لئه منصورَ ڌڙا ڌڙ؛
مقتول وطن جي نه ڪهين دانهن ڪَنائي!
هر جيءَ ۾ جلاد لئه چِکيا ته جلي پر؛
هر روز جي ماتام تي ڳوڙهو نه ڳَڙيو ڪو،
۽ ڏينهن جي هر ڏنڀ تي ڏمريون ته ڏِنگايون؛
پر ماٺ جي ماحول ۾ دلبر نه ڪُڇيو ڪو!
هر آسَ جي قنديل ۾ ها جوت جا جادو؛
۽ رات جي اونداهه ۾ تارو نه لُڇيو ڪو،
مفرور هوائون گهُليون جانان جي جنت ۾؛
۽ ڌوڙ جو جُهڙ ڀي ته اسان وٽ نه جِهميو ڪو!
۽ ديد جي درياهه ۾ گهاتو ته سوين ها؛
پر خواب جي ٻيڙيءَ سندو ڦرهو نه لڌو ڪو،
مضبوط ملاحن جا سڀئي رَڇَ ڇِڄي پيا؛
ڇولين جو ڏسي ڇوهُه نه ڪنهن جهول جهليو ڪو!
ڄڻ ناخدا سان وئي ٻُڏي ڪا منزلِ مقصود؛
ڄڻ هو خدا جي خلق کي ٻيو ڪونه سَهارو،
سڀ ارت، رسا، ونجهه هئا سيرَ ۾ سوگها؛
۽ سبز جزيري جو هئو دورُ ڪنارو!
خنجر جي رهيو نوڪَ تي معصوم تبّسم؛
مصلوبُ جوانيءَ جو رهيو ٽهڪ ڪو چنچل،
۽ دردَ ۾ هئي غرق سڄي زندگي پنهنجي؛
بيڪار جدوجهد نه ڪاوش نه ڪا هلچل!
بي نُور ڳلين ۾ ئي رُليون پنهنجون صدائون؛
۽ سڏ پڙاڏو به ڪو گونجيو نه گگن ۾،
ڪنهن روشنيءَ جي آرزوءَ ۾ راهه ۾ مون سان؛
ڪو اجنبي ساٿي نه هو صحرا جي صحن ۾!
نمرودُ خدائيءَ جي ڪري روز ٿو دعويٰ؛
معبودَ جي پر ماٺ ۾ محشر ڪو لڪل آ،
هر جاڳ جي آ آڳ کي روڪڻ جي تمنا؛
هر دؤر جي پاتال ۾ آڙاهه ٻَريل آ!
الزام جا پٿر ٿا وسن روز پيا مون تي؛
منهنجي ئي مٿان وقت جون موجود ميارون،
منهنجي ئي جگر منجهه ٻُڏڻ لاءِ پياسِيون؛
ٿيون روز رهن مياڻ ۾ رُوپوش ترارون.
مون کان نه مُهانڊو رهيو اڻڄاڻ ۽ اوجهل؛
دلدار جي صورت، نه ڪي اغيار جو چهرو،
محبوب ڪا مورت نه رهيو پيار ۾ پردو؛
۽ سِينڌ جي سُرهاڻ نه ڪي تِر سندو تمغو:
ڄڻ سونهن جي ڪنهن خواب جي تمثيل ۾ پُورو،
هي ديسُ لٿو عشق جي تڪميل ۾ پُورو!