مدهوش راتين جي جنت
ڪنهن نئين عشق جي آرزوءَ ۾ وري،
زندگيءَ جي مُنڊيءَ ۾ ٿو پُورو پوان.
ڪوبه تنهنجو تصور جڏهن ٿو جُڙي،
باک گهري گگن ۾ ٿي وکري وڃي،
سُرخ، زرتار، باريڪ پوشاڪ مان،
تنهنجو چاندي بدن ايئن ٿو ڏيکارجي،
ڄڻ ته ڪا، جل پَري نِڪتي سنڌوءَ منجهان.
تنهنجي چوٽيءَ جي خوشبوءَ ۾ خاموش ڄڻ،
ڪائي مدهوش راتين جي جنت هئي،
تنهنجي شمشاد قد جي مٿان پَرَ هڻنِ،
هُئي عقابن کي اهڙي نه ڪا ئي مجال!
تنهنجي ڳلَ تي، ڳچيءَ تي تِرنِ جا ٻُڙا،
ڄڻ خُدا سونهن جا توکي تمغا ڏنا!
تنهنجي اکڙين جون ڇُڙواڳ ڇوليون گرمُ،
سرد رُتِ ۾ محبت جو ساحل هُيون!
وقت گُذري ويو،
اک ۾ تنهنجو تصور ئي رهجي ويو،
ڪنهن نئين عشق جي آرزوءَ ۾ وري،
زندگيءَ ۾ نئون رنگُ ڀَرڻو پيو!