سوڳ
درد جا بادل اکين ۾ اڄ لٿا،
بانسُريءَ جا دُور سُرَ ٻُڌجن پيا.
اُڀَ جي خالي ٽُٽل ڪشڪول ۾،
ڪنهن ستارن جون رکيون هي پاؤليون؟
۽ نظر جي دائرن ۾ ڪِٿ نه ڪو،
روشنيءَ جو ڪوبه جاڳيو تِرورو،
ڇو الائي تون ته اوجهل ٿي رهين؟
سوڳَ جي سُنسان ڪاريءَ رات ۾.
ڪونه آيو نُور جو ڪو شهسوارُ!
روح جي خانه بدوشي هيءَ پرين،
۽ نظر ۾ آهه تُنهنجو انتظارُ!
هيءَ هوا هوشيار ۽ چالاڪ آ،
جاڳَ جي هر گهاٽ تي اُلري پئي.
ڳهرَ جي هر خواب سان ٽڪرائجي،
ديد جي پئي دلبريءَ کي دادُ ڏِئي،
لُڙڪ جي ڪنهن سُرخ ڳاڙهيءَ لهر سان،
هيئَن هلڪو بار دل جو ٿو ٿئي!