هي دؤر سوچ لوچ جو، پيڪر نه ٿي سگهيو،
فنڪار جي تراشَ جو پٿر نه ٿي سگهيو.
ڪڏهين گلاب پوک مان، گوليون ڦُٽي سگهيون؟
ڪنهن گل جي پنکڙيءَ منجهان، خنجر نه ٿي سگهيو.
ڪو ديوتا رهيو نه پرستش جي واسطي،
ايمانُ ڪفر جي اڳيان، ڪافر نه ٿي سگهيو.
دل مان جهانَ جي نه تمنا کُٽِي ڪڏهن،
منهنجي اندر جو شخص، قلندر نه ٿي سگهيو.
ڪيڏي نه اُڃَ اُساٽَ رهِي روح جي اندر،
درياهه ڪنهن به ريت، سمندر نه ٿي سگهيو.
هُو تخت، بَخت پير جي هيٺان رکي هليو،
پر سنڌُ کي منظور، سڪندر نه ٿي سگهيو.
احمد حساس دل آ رهيو دوستو سدا،
ارپي شعورِ زندگي، شاعر نه ٿي سگهيو.