چارن ۾ پنهنجي چاهه جون چُميون رکي ڇڏيان،
تنهنجي اڱڻ ۾ آس جون اکيون رکي ڇڏيان.
هفتا قرار جا ۽ مهينا وصال جا،
سختين جا سال، يا وري صديون رکي ڇڏيان.
يادون رکان سنڀاري يا تنهنجو مِٺي بدن!
دل ۾ چوين ته درد جون ڪِرچيون رکي ڇڏيان.
ڪيئي جهاز جاڳ جا، جنهن ۾ ٻُڏي ويا،
ساگر ۾ ڪيئن ننڊ جون ٻيڙيون رکي ڇڏيان!
هُن ڇوڪريءَ جي خيال ۾ ڪيڏو نه ڪَربُ آ،
منُ ٿو چوي ته باهه ۾ برفون رکي ڇڏيان.
ڀَرِ سردُ رنگ ننڊ ۾ اي شبنمي هوا!
سپنن ۾ ساڀيا جون ڪي بوندون رکي ڇڏيان!